Bircok anne-baba, cocuklarina iyilik yapmak icin cirpiniyor. Ama bir yerlerde yanlis yapiyorlar ve bunlari bulmakta cok zorlaniyorlar.
1- Cocugumuza surekli bebek muamelesi yapiyoruz
Kabul, onlar bizim can yongalarimiz, ne kadar buyuseler de bizim biricik yavrucaklarimiz. Peki cocuklarimizin karsilastigi her sorunu, onlar icin biz cozersek, yollarina cikan her engeli biz bertaraf edersek, cocuklarimiza iyilik mi yapmis oluruz? Yoksa gercek hayatin gucluklerine karsi dayaniksiz ve nice hayal kirikliklari yasamalari mukadder, zayif bir cocuk mu yetistirmis oluruz? Hayat, elbette sadece mucadelelerden ibaret degildir; ama hayatin her safhasinda karsilasabilecegimiz irili ufakli guclukleri de gormezden gelemeyiz. Ustelik bu zorluklar, her zaman kotu de degildir ki! Basari yolu, engeller, zahmetlerle doludur. Hem, sorunlardan azade bir dunya ne kadar yasanmaya deger olurdu? El bebek gul bebek muamelesiyle buyuttugumuz cocuklarimiza bu sekilde iyilik degil; aslinda kotuluk yaptigimizi hatirdan cikarmayalim. Cocuklarimiza, yaslarina uygun gucluklerle mucadele etme imkanlari verelim, guvenelim onlara.
2- Evliligimizi hayatimizin merkezine alamiyoruz
Esimizle olan munasebetlerimiz, cocuklarimiza besledigimiz muhabbetten asagi kalmamali. Esimiz ve cocugumuz arasinda tesis edecegimiz denge cok onemli. Gundelik yasamda, sadece esimiz icin bir seyler yapalim, birlikte on bes yirmi dakika da olsa zaman gecirelim. Esimizle birlikte gecirecegimiz bu anlamli ve keyifli anlar, cocugumuzun da dikkatinden kacmayacaktir. Anne ve babasinin birbirlerine verdigi degeri, duyduklari sevgiyi cocugumuzun da hissedecegini goreceksiniz. Esimizle kurdugumuz bu sicak iliski, cocugumuzun karakterini derinden etkileyecektir.
3- Cocuklarimizin sosyal etkinliklerini duzenleyemiyoruz
Cocuklarimizi bir etkinlikten bir baska etkinlige yaris ati gibi kosturuyoruz. Yirmi otuz sene once, cocuklarin nefes almaya zamanlari vardi. Kosuyorlar, saklambac oynuyorlar, masal dinleyip hayaller kurabiliyorlardi. Konusuyorlar, hikayeler, masallar anlatiyorlardi birbirlerine. Simdi zavalli cocuklarin bunlara pek zamanlari yok, kalmadi. Peki boyle bir mahrumiyetin sonuclari neler? Depresyonlar, zayif ve hastalikli iliskiler, aileden ve toplumdan soyutlanmalar, zararli aliskanliklar, bagimliliklar... Cocuklarimiz bizden daha mesgul. Yuzmeden futbola, karateye, basketbola hafta sonu okulundan ozel derslere yetismeye calisiyorlar. Bu hengameden, ne cocuk ne aile tatmin oluyor aslinda. Harcanan para, zaman ve enerji de cabasi. Bunun adi sosyal etkinlik mi, sosyal bezginlik mi? Hafta sonlari bin bir telase, zahmet ve kosusturmacayla gecen ailelere soruyoruz: Bu yaptiginizin, gerek cocugunuz gerek kendiniz icin yapilabilecek en iyi is oldugundan emin misiniz?
4- Kendi manevi yasantimizi ihmal ediyoruz
Manevi hayatimizin cocuklarimiz uzerinde cok onemli etkileri var. Cocuklarimizin, kendisiyle barisik, yeri geldiginde hatalarini kabul edebilecek guclu bir rol model gormeye ihtiyaclari var. Birlikte yemek yemeye bile zaman bulamiyoruz mazeretine siginarak, manevi hayatimizi ihmal edemeyiz. Cocugumuzun bedensel gelisimi kadar ruhsal gelisiminden de biz sorumluyuz.
5- Ebeveyn oldugumuzu unutuyoruz
Cocuklarimiz bizden anne baba olmamizi beklerler, arkadas degil. Cocukluklarinda kendi ailelerinden yeterli yakinlik gormemis kisiler, anne baba olunca, cocuklarinin en iyi arkadasi olacaklarini soylerler. Oncelikle cocugumuza annelik babalik yapalim. Bu, cocugumuzla aramiza duvarlar ormek, evde emir komuta zincirleri tesis etmek degildir. Firsatlar olusturup, zaman zaman cocugumuzun oyun arkadasi olacagiz, belli olculerde sirdasi olacagiz, ancak ev icindeki asli gorevimizi hatirdan cikarmamamiz gerekiyor. Cocugumuzun zaten kendi arkadaslari olacaktir, biz de kendi arkadaslarimizla takilalim.
6- Dengeyi tutturamiyoruz
Cocugumuzun okul, ev ve sosyal hayattaki plan ve programlarinin suresini, miktarini ayarlamiyoruz, dengeleyemiyoruz. Otoriter ailelerde pek cok kurallar, nizamnameler vardir. Ihmalkar ailelerde de durum tam tersidir. Gerekli gereksiz onlarca kural yerine, cocugu tesvik edecek, ise yarayacak duzenlemeler, onun da bizim de hayatimizi kolaylastiracak evdeki rahatsizlik veren sikiyonetimi veya gevsekligi ortadan kaldiracaktir.
7- Cocuklarimizdan bizim hayallerimizi gerceklestirmesini bekliyoruz
Cocuklarimizin, genetik olarak bizlerden farkli oldugunu kabul etmeliyiz. Onlarin farkli karakterleri, kisilikleri, potansiyelleri vardir. Cocuklarimizi kendi kaliplarimizin icine hapsetmeye hakkimiz yok. Bizler hayallerimizi susleyen birer doktor, avukat, vali, muhendis olamamissak cocuklarimizi bu mesleklere zorlayip, kendimizi tatmin yollari aramamiz haksizlik olur. Eger onlari bu mesleklere ikna edersek bir sorun yok, rizalari disinda bir meslege cocuklarimizi zorlamayalim.
Basta da belirttigimiz gibi ebeveynler olarak pek cok hatalar yapiyoruz. Elimizde bir kullanim kilavuzu yok, cocuklarimizi yetistirmek icin. Beser olarak hatadan hali degiliz.
7. Cocuklarimizdan bizim hayallerimizi gerceklestirmesini bekliyorouz. Yazan basliga biranimi yazmak istiyorum Recep bey.
YanıtlaSilBen kendim social pedagogisch iste calisiyorum ve yeni okulumu bitirdim. Oglum icin iki haftada bir özel anne toplantilarina katiliyorum kendi özel zamanimda isimle hic ilgisi yok. Görevli arkadas benim meslektasim ve arkadasim. Bir gün biz annelere bir soru sordu. Cocugunuzu nerde hangi meslekte görmek istersiniz dedi? Sol tarafimda cok havali bir bayan arkadas oturuyor ilk defa görüyordum bu kursta, öyle havali ki anlatamam hic yüzüme bakmiyor ayak ayak üstüne atmis ve banada ters dönmüs sekilde. Ben hic birsey demedim ilgilenmedimde. Herkes kendince cevap verdi sira yanimda oturan bayana geldi benden önce o bayan arkadas cevapladi. Cevabi söyle olmustu ben cocugumu ilerde avukat veya hakim olarak görmek istiyorum cünkü ben avukatlarin yaninda calisiyorum her zaman cocuguma mutlaka okuyacaksin avukat veya hakim olacaksin kesinlikle seni isci olarak veya örnegin marangoz olarak görmek istemiyorum dedi.
Sira bana geldi arkadasim gülümseyerek sen nasil görmek istiyorsun biricik oglunu diye biraz espirili sekilde sordu.
Benim cevabimda söyle oldu
Oglumu kendisinin mutlu oldugu severek calistigi istedigi bir meslekte calisiyor görmek isterim.
Tabiki her anne gibi bende güzel seyler isterim dedim arkadasim güzel demekle ne demek istedin dedi. Oglum cok canli hareketli bir cocuk tahmin etmiyorum kagit kalemle ugrassin onun daha cok ilgisini matematik, elektroniek ve muziek cekiyor bunlardan birisinde görmek isterim dedim. Sonucta cocugum ne istiyorsa kabulumdur sadece ona destek olabilirim istedigi bir meslekte. Sunuda söyleyim dedim meslek kadar benim icin gururlu ve dürüst yasamasida önemli dedim.
Arkadasim hayirli olsun diplomanida aldin senden baska bir cevapta beklemiyordum zaten oglunda senin gibi dedi güldü.
Yanimda oturan bayan hemen dogruldu bana ilk sordugu sey mesleginiz ne, ne is yapiyorsunuz dedi, bende isimi anlattim hic tahmin etmemistim dedi. Toplanti bitti salondan cikiyoruz yanima geldi tanistigima memnun oldum birdaha görüselim bayan dedi. Bende kismet sanmiyorum birdaha görüsecegimizi fakat dünya kücük bakarsiniz bir baska yerde yine karsilasiriz dedim ciktim gittim.
Hic görüsmek istemiyordum halada istemiyorum. Cünkü insana deger vermiyor yaptigi ise deger veriyor ayni hatayi kendi cocuklarina yapiyordu. Cocuklarina cocukluklarini yasatmiyorki hep kendi istedigi olsun istiyor bu yanlis olamaz böyle birsey. Banada ters düsüyor.