Gitme...
Alma yüreğini yüreğimden.Şiirimin gizli öznesi, kalp ağrım, huzurum, kaybedince anladım değerini sevdiğim...
Biliyorum sana gitme demeye hakkım yok. Mahvettim hayatını acılarını hafifleteyim derken.Parmağına diken batsa benim canım acıdı, hiç üzülme istedim.Bütün hüzünleri acıları ben yaşamaya razıyım. Yeter ki sen bir an bile üzülme.İnan hiç birşey hissetmem. Sana attığım her adım seni biraz daha yaktı.Sevgi bu muydu? Hani insan sevdiğinin gözlerinde bian için bile olsa dertlerini unuturdu? Hani onunla daha güçlüydü? Neden, neden sana her dokunuşumla kül oldun? Ben sevdiğin değil miydim? Herşeyden çok sevmemiş miydim seni? Neden hiçbir yaptığım niyet ettiğim sonucu vermedi? Artık buluyorum sorularımın cevaplarını.
Bir gün bir kadın ağlıyordu karşımda. ‘’O’nu hep o kızgın haliyle hatırlayacağım’’ diye. Keşke diyordu keşke görmeseydim. Ayrılsakta o halini bilmeseydim. O hali bütün güzel anları silip yerleşmişti zihnine. Bütün yaşanmışlıkları o kısacık anla sınırlamıştı. O zaman yüreğim cız etti. Ne çok üzmüştüm seni , sinirlendiğin zamanlar sustuğun için. Hep karşılık isterdim isyanlarıma. Daha fazlasıyla karşılık ver istiyordum. Bana değer vermediğin için cevap vermeye tenezzül etmediğini düşünüyordum. O kadın ağladıkça benim içimde ‘’iyiki’’ ve ‘’keşke’’ ler birbirine karışıyordu. Ben hayallerine isyanları miras bırakırken, benim hayallerimi herşeye bedel o tatlı gülüşün sarmıştı hep. Küslüğünü, kızgınlığını hiç görmemiştim ki. İyi ki dedim iyi ki görmedim. Ve sana yaptıklarım bir avuç dolusu keşkeydi. Ben hapsettim ruhunu sükûta, hem de çok severken.Sen bana aşkı giydirmişken, yüreğinin sonsuz huzurlarını sunmuşken kıymetini bilemedim sevdiğim.Sessizliğinle konuşmayı öğrenemedim. Hep düştüm isyan tuzaklarına.Sessizliğinin anlamını yanlış anladıkça üzdüm seni. Oysa ne değerliydi susmaların.Susmalarında gizliydi sevginin büyüklüğü, susmalarında gizliydi değerim.
Şimdi yokluğun bana isyan, yokluğun bana kızgınlığın, yokluğun bana ders… Senden uzakta aldığım her nefes tükenişime bir adım daha yaklaştırıyor beni. Aldığım her nefes zehir gibi sensizliği ciğerlerime dolduruyor. Bir zamanlar aşkının sarhoşluğundan titreyen bedenim sensiz ölmek korkusundan titriyor. O al yanaklı sevda düşlerini kurduğumuz geceler artık ruhuma zindan. Şikayetçi değilim her adımda ayaklarıma batan can kırıklarından. Sensizliğin canımdan can almasından, ruhumu lime lime etmesinden. Yüreğimin kanamasından. Canım acıdıkça iyi oluyor diyorum, daha çok acısın. Acısın ki sana neler yaşatmışım anlayayım.
Beni bir kez daha affeder misin bilmiyorum. Affet demeye yüzüm yok .O kadar çok tekrarladım ki. Söyleyebileceğim tüm kelimeler yetersiz kalacak. Yüreğimde ömür boyu beni tüketecek vicdan azabımsın artık. Ama her ne yaşarsak yaşayalım tek aşkım olarak kalacaksın. Seni seviyorum
İclal Aygün
Paylaş
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder