Ben hiç büyümek istemedim ki,
Hayatın tekerine dolanmadan önce;
Çaldılar hayallerimi çocuk yüreğimden
Yakıp yok ettiler anılarımı acımadan;
Hüzün ektiler yüreğime, ciğerime
Adına sevda dediler , aşk dediler;
Hasta ettim kendimi duygularımla
Mutluluk denen,
Bir çiçekle süslediler ömrümü...
Yaprak yaprak döküldüm sayfalara,
Yazdım ömrümce dizelere hasretimi;
Çocuk kalayım istedim hep hayallerimde
Kokusuna doyamadığım ana kucağının..
Daha dün gibi kollarında sımsıcak oluşum,
Anamın kokusunu burnumda duyuşum;
Hep kucağında kuytusuna sokuluşum
Gelir rüyalarıma anacığım gecelerde..
Oyuncaklar oynardım bana bez bebek yapardın
Evin arkasında dut kovuğunda saklardım anılarımı;
Bi gün kaybolmasınlar diye onları gömdüm
Dut kovuğunun gizemli yerine...
İşte büyüdüm, büyüdüm de ne oldu anne,
Acılar, mutluluklar çevreledi her yanımı;
Nefes alacak bir yerim kalmadı yüreğimde
Sorular zonklarken soru işaretli beynimde...
Keşke büyümeseydim, ANNE!
Hayat senin kucağında gamsız tasasız;
Ahh! Çocuk kalabilseydim keşke,
Koşsaydım uzun yıllar hayallerimin peşinden;
Her şeye yeniden başlasak taa oralardan
Tanısam sevdiğimi, yeniden oralarda.?
Sadece benim olsa gözleri, elleri, tertemiz aşkı
Yeniden açsam yelkenlerimi hiç doğmamış
Hiç yaşanmamış bir sevdaya bir aşka..
Biliyor musun ANNE,
Hiç büyümek istemedim ben
Büyüttüler elimden tutup ta..
Biliyorum anne
Artık çok geç
Çok geç anne!...
MÜZEYYEN AVCIOĞLU
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder